Hold-up ito!

Yesterday, July 20 ,2008 I feel so excited already, though I know there ain’t be much of excitement on my little brother's birthday (his name is Jepee). How I wish andoon ako sa bahay namin celebrating his birthday. I could not imagine that my little brother is now a man. And finally, he celebrated his 20th birth anniversary.. yesterday.. I'm busy with my work and I don't have enough time to go home. Isa lang naman wish nya eh..ang uuwi ang paboritong sister(owss??? really??) nya para may panghanda sya.. grrrrrrrrrrr...Ano ako mayaman?? wahahha ayoko nga.. pero alam kong namimiss lang nila ako kaya ako pinapauwi.. Pero kahit ganoon parang completo din kaming family kahapon kasi tinawagan ako ng dear tatay ko.. Oh diba bongga! Ako na wala ako pa ang tinawagan.. ahay,,, but guess what, bakit kaya sila tumawag?? ehem! Simple lang, hinold up lang naman nila ako.. huhuuhuhuhuh ubos tuloy savings ko(hmmp! May savings ka ba jean? Wala naman diba? Nagkataon lng na payday kahapon kaya nagkapera ka.. wahahhaha) More than 30 minutes din iyon call na iyon na halos masunog na tenga ko sa init ng cellphone.. (hmmp! Exaggerated!).. Naiisip ko tuloy tinawagan lang nila ako dahil manghold-up sila..

Pero kahit ganoon balewala lang iyon,, kaya naman ako nagtitiis at nagsisikap para sa kanila eh.. I love them all! Miss na miss na rin.. Kung pwede nga lang hindi na ako aalis sa bahay kubo namin para lang magsasama kaming lahat kaya lang hindi talaga maari.. paano nalang si Future?? naks naman kami din ang kawawa kapag wala na sina tatay at mama sa buhay namin para kami ay suportahan.. Dahil nga I'm the eldest among the siblings maaga akong umalis sa amin at nkipagsapalaran dito sa davao. Minsan nga hindi na ako makikilala ng yougest sibling namin kasi nga 3 years old lamang sya ng umalis ako sa bahay and now.. He is already eight years old. Hindi nga kami close eh.. huhuhuhuuh ayaw nyang lumapit sa akin.

Sanay na ako sa ganoon, na sa cellphone lamang kami mag-uusap at sanay na rin akong sarilinin na lamang ang sama at saya ng kalooban ko,, Sympre, iba din naman kasi ang feeling ng may kapatid kang sumbungan ng iyong mga problema at kasiyahan. But now, I've been realized that I'm so blessed to have a siblings like them. They're so supportive and very loving. Although I am living far away from them. Feeling ko tuloy isa akong princess.. of course my mama is the queen. Favorite sister/Ate nila ako.. ahay paano naman kasi only girl lang ako :(

That's why sabi ng brother ko “Sis, magbakasyon ka naman dito sa atin, kahit one day lang para mamasyal tayong magkakapatid.. imagine, malalaki na tayo,, dati-rati naghahabulan tayo sa palayan at mag-aaway pero ngayon we're misisng each other.” hmmp!! simpleng kataga pero tumulo ang aking mahiwagang mantika! Wahahhaha “Hindi naman kasi mahalaga ang pera eh.. ang mahalaga kahit minsan lang susulitin natin iyung panahon natin habang tayo ay bata pa.” Sus nalang dw si correct bah! “Tsaka sis, ang gift ko pag-uwi mo dito huwag mong kalimutan” Agay, hindi daw malaga ang pera??? hmmp. Tingin nyo? Tsaka,, everything has changed.. dati naman hindi “Sis” tawag nyan sa akin kundi “ manang” Ahay.. asensado.. malalaki na nga kami.. Parang kelan lang talaga..

Sa ngayon hihintayin ko naman ang araw ng pang hohold-up nila.. sabi nga ng officemate ko “sila lang dw ang holdaper na binuhay pa ako..”

I love them all!!... balewala ang lahat kapag wala sila sa buhay ko.... I really miss them and I want to go home.. (kung maari lang sana) :(
*****wink